COSS
kids Nederland
Coalition of Silicone Survivors
Door de voormalige president van de American Society of Plastische en Reconstructieve Chirurgie werd ik een "junk" wetenschapper genoemd.
Mijn eerlijke antwoord daarop is, dat ik misschien wel een junk wetenschapper ben, omdat gedurende de laatste vijftien jaar vrijwel al mijn tijd is opgesoupeerd aan het bestuderen van de resultaten van een "stuk junk". Dat is wat het siliconen borstimplantaat is, toen en nu. Ik wil het u graag uitleggen:
Het begon allemaal een groot aantal jaren geleden, toen ik besloot om mijn toekomst na het Columbia College of American History te plannen. Mijn carrière leek een tijd lang al vrij goed te gaan. Ik ben “cum laude” afgestudeerd aan het Columbia College en was de tweede in mijn klas van 725 studenten. Vandaar ging ik naar het Columbia College voor arts en chirurgen, waar ik ook als tweede afstudeerde in mijn klas.
In mijn junior jaar verkozen ze me, met nationale medische eer van de maatschappij, naar AOA, en ik behaalde een prijs voor Mosby Scholarship bij het afstuderen. Na een stage bij Cornell Medical Center, het New York Hospital, ging ik terug naar het Columbia om mij te specialiseren in de neurologie waar ik uiteindelijk, met eenduidigheid van stemmen door de faculteit werd verkozen tot Chief Resident in de Neurologie, aan het Neurologisch Instituut van New York. Na een fellowship jaar in het menselijk geheugen aan het Columbia, ging ik naar NIH (National Institute of Health), daar werd ik assistent hoofd van de Medische Neurologie en deed neurologische consulten voor het klinische centrum en stond vele malen voor het Verenigde Staten Senaat.
So far so good. Geen slecht begin voor een "junk wetenschapper", zou je zeggen? In deze functie publiceerde ik meer dan 100 medische artikelen in "peer reviewed" tijdschriften, gaf meer dan 500 lezingen aan nationaal en internationaal publiek en ontving vele prijzen en onderscheidingen voor onderzoek in de ziekte van Parkinson (ik was daar met dr. George C. Cotzias toen de eerste dosis van DOPA werd gegeven) en myasthenia gravis (samen met dr. King Engel toen we werden gezien als pioniers in het immuunsysteem onderdrukkende behandelingen). Ook werd ik vermeld op de gebruikelijke lijsten van bijvoorbeeld Wie is Wie in Amerika, Wie is Wie in de wereld, Wie is Wie in de Gezondheid- en medisch onderwijs, Wie is Wie in de Wetenschap en Engineering, enzovoort. Ik had een liefhebbende vrouw, zij was ook arts, twee kinderen en vier katten en, ja, ook al is het uit de mode om het toe te geven, ik was gelukkig.
Gelukkig, ………dat wil zeggen tot de fatale dag, toen ik besloot om het NIH voor gezien te houden en aan een baan als hoofd van neuromusculaire ziekten begon. Uiteindelijk werd ik vice-voorzitter Neurologie bij het Baylor College of Medicine in Houston, Texas.
Al spoedig na deze fout begonnen mijn problemen.
Aan het Baylor raakte ik bevriend met dr. Frank Gerow, een van de twee uitvinders van het siliconen borstimplantaat. Frank verklaarde dat hij en Cronin iets wilden doen voor de plastische chirurgie. Cronin was op dat moment betrokken bij het ontwikkelen van het kunstmatige hart waaraan Dr. Michael DeBakey bezig was, iets dat internationale aandacht zou krijgen. Vergelijkbaar met de internationale aandacht die NASA ten deel viel, slechts 40 mijl ten zuiden van Baylor gelegen.
Als eerste daad spoten ze middels injecties, siliconen in weefsel van vrouwen om grotere borsten te maken. De resultaten waren, uiteraard, een complete ramp. In het overleg voor en na de ingrepen heb ik heel veel van deze vrouwen gezien. Ze werden als vrijwilliger voor de experimenten in grote lijnen gekozen uit de groep vrouwelijke medische studenten. De siliconen veroorzaakten fibrosis, werden hard, pijnlijk, en walgelijk om te zien. Die vrouwen schaamden zich om er naar te laten kijken. Iedereen die op gelijke wijze hebben geprobeerd om siliconen direct te injecteren in menselijk weefsel hebben dezelfde vreselijke lokale complicaties ervaren. Het vormde het bewijs dat siliconen niet inert zijn, maar biologisch actief genoeg om ernstige lokale ontstekingsreacties te veroorzaken.
Het interessante is dat mijn aandacht hiervoor ontsnapte op het moment dat de meeste van deze vrouwen ook vreemde neuromusculaire en reumatologische aandoeningen te zien gaven, zoals bv. myasthenia gravis, polymyositis, kleine vezels sensorische neuropathie en het syndroom van Sjögren. In veel gevallen behandelde ik deze aandoeningen als auto-immuunziekten en ik behandelde de slachtoffers op de best mogelijke wijze. Helaas dacht ik niet direct aan een mogelijk verband tussen de siliconen en de auto-immuniteit afwijkingen. Omdat de directe injectie van siliconen verschrikkelijk resultaten te zien gaf, besloten Gerow en Cronin om de siliconen in een elastomeer zak te verpakken. Deze zak kon dan in het borst gebied worden geplaatst om grotere borsten te maken. Veel mensen vonden het idee absurd, bijna obsceen, maar het bood een belofte die sommige vrouwen graag wilden en het gaf snel directe resultaten. Natuurlijk waren er veel problemen met de operatie waaronder infecties en breuken van het implantaat door de incisies en meerdere complicaties omdat het implantaat nadien was gescheurd of verschoven. Bij sommigen ontwikkelde zich een baseball harde capsule rond het implantaat of vrouwen waren niet tevreden met de maat van de implantaten, enzovoort. Maar Gerow en Cronin konden de lokale complicaties aan, vonden ze. Maar het aantrekkelijke aan de behandelingen was, dat of de implantaten werden geplaatst of verwijdert, de chirurg kreeg altijd betaald.
Uiteindelijk, was Baylor verantwoordelijk voor de eerste en de grootste serie van geïmplanteerde vrouwen in de wereld. Omdat ik als neuroloog Gerow kende en hij mij vermoedelijk vertrouwde, kreeg ik de verwijzingen van de vrouwen met klachten. Men verwachtte van mij dat ik de klachten terug zou voeren op problemen met spieren, zenuwen, het ruggenmerg of hersenen. Er kwamen heel veel vrouwen, een overvloed. Mogelijk onderzocht ik van 1986 tot 1993 persoonlijk meer dan 2000 van deze vrouwen. Hun verhalen waren allemaal vrij indentiek: Enige tijd na de implantatie, voelden ze zich zwak en moe, ontwikkelden ochtendstijfheid, overmatige vermoeidheid, droge mond, droge ogen en droge vagina. De meeste vertoonden ook zeer pijnlijk en gevoelige borsten met contracturen. Het was mijn taak de borsten van al deze vrouwen te onderzoeken, waarbij ik een vrij goede manier van detecteren van implantaat breuken ontwikkelde, maar ook lekken, en vergrote lokale lymfeknopen.
Er waren veel vrouwen met een verbazingwekkende ongevoeligheid van de tepels. Gerow verklaarde me dat dit door T4 kwam, de zenuw naar de tepel, die doorgesneden werd om grote implantaten in te brengen via de oksel. Nogal wat vrouwen hadden ernstige pijnscheuten in de borst die veel weg hadden van hartaanvallen. Gerow had ook daar een antwoord op; het inbrengen van het implantaat vormt een fysieke barrière voor de hergroei van de doorgesneden zenuwen die daardoor een neuroma (zenuw barrière) vormen. We hebben zelfs een biopsie uitgevoerd in enkele gevallen waarbij bleek dat neuroma’s aanwezig waren. Wij publiceerden over deze pijnscheuten in de borst bij geïmplanteerde vrouwen twee artikelen. Een artikel verscheen in Emergency Medicine en een verscheen in de Zuidelijke Medical Journal. Maar wat me het meest onder de indruk van de lokale situatie bracht, was dat de belofte, over het gerief van het implantaat in deze geselecteerde groep vrouwen die ik zag, jammerlijk was mislukt. Er was niet geleverd wat was toegezegd. Mooie borsten waren het in geen geval. In feite was het tegendeel waar: het implantaat had redelijk gevormde borsten vreselijk misvormd en afzichtelijk gemaakt.
Ik heb volledig lichamelijk onderzoek gedaan op elk van de vrouwen en vond dat allen hetzelfde algemene patroon lieten zien. Ze vertoonden huiduitslag, koude vingers en tenen, droge ogen en droge mond, en ze waren zwak. We waren niet zeker van hoe sterk een vrouw moet zijn, dus ik stuurde er een medisch student op uit met een pinchometer en een gripometer metingen te doen bij normale- en ziekenhuis vrouwen. De resultaten bevestigden dat de geïmplanteerde vrouwen, die dus welke ik in behandeling had, in relatie tot vrouwen van dezelfde leeftijd en geslacht, in alle gevallen objectief zwak waren. Meestal scoorden ze minder dan 50% tijdens de controle metingen op de rollenbank.
Bij neurologisch onderzoek vond ik dat tijdens de testen de dames meer dan de gebruikelijke problemen met eenvoudige mentale handelingen hadden zoals bij spreekwoorden, rekenen, het benoemen van de presidenten enz. Dit zou kunnen komen door dat ze slechter of minder onderwijs hadden genoten. Veel vrouwen uit deze groep kwamen uit dat milieu vandaan, er waren ook hoger opgeleiden. Zoals, zelfs sommige hooggeschoolde vrouwen die afgestudeerd waren aan de Universiteit. Bijvoorbeeld vrouwelijke rechters van de Houston rechtbank, of de voormalig directie assistente van de algemene Post, en andere vrouwen met belangrijke prestaties in de journalistiek en de wetenschap, ook zij deden het slecht op deze tests. Bij het lopen- en de bewegingtesten toonden we aan dat het voor de meesten onmogelijk was zichzelf op te drukken of op te staan na het zitten. Ook voelden de meesten de handschoenen en kousen niet wanneer ze die droegen, dit suggereert een sensorisch gevoelverlies zoals bij neuropathie.
De laboratorium tests bevestigden dat de vrouwen naar auto-immune ziekten neigden, wat we niet met zekerheid konden aantonen. Er waren veel abnormale antilichamen waaronder ANA en reumatoïde factoren en antizenuw antistoffen, maar geen van de dames was feitelijk te linken aan de algemeen geaccepteerde diagnostische criteria, geschikt voor de ziekten die meestal geassocieerd worden met deze antilichamen. Bijna alle vrouwen met cognitieve klachten hadden verlaagde cerebrale vloed stromen. Dit werd aangetoond door artsen tijdens een onderzoek door het cerebrale vasculaire onderzoekscentrum van het Baylor-Methodist als onderdeel van een door de National Institute of Health goedgekeurde studie. Bijna iedereen had een positieve uitkomst bij de traantest, waaruit blijkt dat de dames echt droge ogen hebben.
Het merendeel van de patiënten hadden chirurgische indicaties voor de verwijdering van het implantaat. Ik volgde hen tijdens en na de operatie. Persoonlijk heb ik de slides beoordeeld over verwijdering van alle weefsels en geleidelijk leerde ik om siliconen te identificeren in het weefsel, alsook polyurethaan en de dichte ontsteking met vreemd lichaam reuzen-cellen die het implantaat omringen. We documenteerden dit alles met foto's van het uiterlijk van massieve silicoma's groter dan softballen en kapsels dikker dan tijdschriften. We volgden goed de relatie van de onderzoekresultaten voor en van wat er gebeurde na de operatie. In het algemeen hebben vrouwen met een hogere functie zoals bv. Post directie assistentes in tegenstelling tot vrouwen met een lager bestaan of met slechtere condities door polyurethaan implantaten een betere conditie. Toch zijn ze er beter aan toe na explantatie. Bij vrouwen met massale lekkage van siliconen waren teams van chirurgen na meer dan negen uur durende operaties niet in staat al de uitgelekte siliconen te verwijderen. Hoe goed het team ook zijn best deed. Vrouwen met hoge uitslagen in antiGM1 antibodies gingen hard achteruit en stierven vaak aan vreemde neuromusculaire ziekten die vaak bestonden uit een combinatie van dermatomyositis, lupus, rheumatoide arthritis, motor sensory neuropathie, Sjogren's syndroom en amyotrophic laterale sclerosis met, geloof het of niet, symptomen van multiple sclerosis (MS)!
Vrouwen met geringe hoeveelheid lekkage die door chirurgen kon worden verwijderd en vrouwen met intacte implantaten deden het beter. De meesten in die groep herstelden binnen twee jaar na explantatie . Drie van deze vrouwen, met compleet herstel van goed gedocumenteerde ziekten maar moe van het leven met kleine borsten, maakten de fout van herimplantatie. De ziekten, zoals aan hen was voorspeld, kwamen met de zelfde snelheid terug. We toonden aan dat uit een gescheurd implantaat de mogelijke correlatie voortvloeit die kan leiden tot een ernstige auto-immuunziekte. De bewezen aantal breuk implantaten bij onze groep ernstig zieke vrouwen met bijvoorbeeld multiple sclerosis, zat dicht bij de 70%. We hebben onze resultaten gepubliceerd in acht artikels waarin alles werd beschreven over wat we hadden gevonden aan lokale tot systemische problemen. De citaten van alle stukken verschenen in het medische magazine Medline. Mijn assistenten, Britta Ostermaier Shoaib, Glen en ik presenteerden onze bevindingen op nationale en internationale vergaderingen waaronder de World Federation of Neurology, de American Neurological Association en de American Academy of Neurology. De Zuidelijke Medical Society en de Texas Neurological Society overhandigden ons een aantal onderscheidingen voor klinisch onderzoek en moedigden ons aan om verder te gaan met het onderzoek. In veel gevallen, haalden onze rapporten de voorpagina's van USA Today, The New York Times en de The Wall Street Journal, enzovoort. We hadden er geen idee van wat deze publiciteit ons zou aandoen, Noch heb ik me gerealiseerd, totdat het te laat was, hoeveel pijn het zou gaan doen.
In 1986 betaalde Dow Corning mij 4800 dollar als onkosten vergoeding om met hen de effecten van hun product te bespreken. Ik vertelde hen over onze bevindingen en gaf in het bijzonder mijn bezorgdheid aan over het breuk percentage van gemiddeld 50% in tien jaar. Maar ook de ernstige lokale complicaties die we gezien hadden als gevolg van die implantaatbreuk. Ik drong er bij hen op aan om de één of andere vorm van gratis klinieken op te zetten voor de verzorging van de geïnfecteerde vrouwen. Ik gaf aan dat ze hiermee iets van hun enorme fout konden goed maken. Enkele maanden later maakten ze aan mij bekend dat ik zelf fout zat en dat het implantaat geen enkel probleem veroorzaakte. We gingen terug naar ons lab om veel van het reeds gedane onderzoek nogmaals te doen, we kregen alleen maar dezelfde uitkomsten die we eerder al hadden gevonden. Ik schat dat deze onderzoek pauze, veroorzaakt door de verkeerde informatie van Dow Corning, ons twee jaar vooruitgang heeft gekost. Ik was bewust op het verkeerde been gezet, bleek tot mijn grote ergernis. Want op mijn weg naar Washington waar ik als getuige zou optreden voor een panel van FDA deskundigen, ontdekte ik tijdens de herziening van de geheime documenten die mij door de firma waren verstrekt, voor het FDA verhoor, dat de onderneming al vanaf 1976 wist dat siliconen in het lichaam migreerden, zij veroorzaken daar lokale ontstekingen, en bij sommige proefdieren resulteerde dat in auto-immuunziekten. Ik verscheen voor het paneel als een geschud man. De mensen die mij ingehuurd hadden als consultant hadden mij bedrogen. Hoe naïef was ik geweest.
De rest, zoals algemeen beweerd, is geschiedenis. FDA nam de implantaten voor cosmetische borstvergroting van de markt. Op de nationale TV werd ik afgeschilderd als een slecht wetenschapper. Frank Gerow wankelde onder het gewicht van meer dan 13.000 wanpraktijken die zich tegen hem en Baylor opstapelden. Dr. Butler, de voorzitter van Baylor, trad als getuige tegen mij op in een programma over mij op CNN. Frontline gaf zelfs in een voiceover aan dat ik werd onderzocht door de FBI voor Medicare fraude. Dit is volledig gelogen, ik heb me daar nooit mee bezig gehouden. Er volgden meerdere onderzoeken naar mijn groep op basis van anonieme klachten bij de onderzoekcommissie van het Texas Board of Medical. Zeven medewerkers van mij, zijn tot nu toe ontslagen na jaren van onderzoek en heronderzoek. Elke dia die ik ooit toonde in een wetenschappelijke bijeenkomst werd in beslag genomen en gebruikt als mogelijk bewijs tegen mij. Criminelen hebben ingebroken in mijn kantoor en onderzoeksgegevens gestolen met betrekking tot implantaten. Ook in het biopsie laboratorium werd ingebroken en dia's en rapporten over geïmplanteerde patiënten doorzocht. Een man die zich voordeed als mijn collega kopieerde de hersenscans en grafieken van meer dan 200 patiënten, een diefstal van medische dossiers die nooit werd opgelost. Doodsbedreigingen aangekomen per mail. Telefonische bedreigingen. Een plastisch chirurg verweet mij deel uit te maken van een communistische samenzwering om Amerikaanse vrouwen van hun implantaten te beroven. En ja, een dood onthoofd konijn, werd bij mijn voordeur gelegd, het leek wel een film.
Baylor beperkte mijn mogelijkheden door te zeggen dat ze mijn onderzoek niet konden voorkomen. Per direct kreeg ik het verbod opgelegd om met studenten, stagiaires, en collega’s over de implantaten te spreken. Naar buiten toe vermelden ze zorgvuldig mijn onderzoek niet te beperken. Als reden werd opgegeven dat zij de rechten erkenden van een vast aangestelde universitair hoofddocent om te publiceren wat hij wilde. En ze bevestigden dat ze wilden dat ik mijn lessen bleef geven in elk ander aspect net als vroeger. Echter, de voorzitter van die afdeling kwam al snel op het idee, mij te stoppen om de geïmplanteerde vrouwen te zien. Ik protesteerde, maar de Baylor administratie bleef onverzettelijk. Ik realiseerde me dat dit verdere vooruitgang op dit gebied in de weg zou staan, ik moest mij er bij neerleggen.
Ondertussen werd bij Cronin dementie ontdekt nadat hij naakt rondjes liep in het gebouw en Gerow, die veel dronk, weigerde om zijn Protime te laten controleren. Hij had een kunstmatige hartklep, waarvoor hij Coumadin moest gebruiken. Zijn uiteindelijk daaropvolgende dood door een hersenbloeding heeft mij ertoe gebracht de volgende epigram te formuleren:
Het siliconen implantaat is:
Slecht voor hen die ze hebben ontworpen
Slecht voor hen die ze dragen
Slecht voor degenen die er in zijn gestapt
En slecht voor degenen die er onderzoek naar hebben gedaan
God hebbe zijn ziel. Voordat hij stierf voorspelde Frank Gerow wat later is uitgekomen: "Het siliconen implantaat, geboren in Houston, zal ook sterven in Houston."
En zo is het met een gevoel van spijt dat ik aan toekomstige wetenschappers, die overwegen onderzoek te doen naar het siliconen implantaat, een aantal suggesties wil doen. In de eerste plaats, wees zorgzaam bij de keuze van je medewerkers in de toekomst, daarna mijn advies, begin er niet aan. Het is niet de moeite waard. Meer dan één carrière is al geruïneerd op dit gebied en anderen zullen zeker volgen in de toekomst. Bedrijven als Dow Corning hebben enorme bedragen geld beschikbaar die het mogelijk maakt om zelfs de meest oprechte en ijverig onderzoeker ongestraft te kunnen belasteren. De kans dat u hetzelfde lot zult ondergaan als ik is onontkoombaar. Maar als de dwang aanwezig is om onderzoek te moeten doen naar de impact van siliconen implantaten op de gezondheid van vrouwen, en zij er de tijd voor hebben, is onderzoek niet tegen te houden.
Ik stel dan ook voor het volgende te overwegen:
* Zet speciale gratis clinics op om vrouwen met implantaten te bestuderen. Deze dames hebben echt enorme medische problemen, die bewust niet worden aangepakt. Ongeacht de oorzaak van hun lichamelijke en geestelijke ziektes ze hebben hulp nodig die ze niet krijgen op dit moment, omdat ze om uiteenlopende redenen zijn uitgesloten van het medische systeem.
* Herhaal de epidemiologische studies. De meeste van deze studies zijn bewust verdraaid. Vooral aan het Mayo onderzoek schort nogal wat. In feite werd de Mayo studie gepresenteerd op de jaarlijkse bijeenkomst van de dezelfde afdeling van het American Society of Plastische en Reconstructieve Chirurgie waar door mij de complicatie van het geven van een transfusie bij een implantaat werd gemeld. Tijdens die vergadering werd een hoge incidentie van auto-immune ziekte in de geïmplanteerde patiënten gemeld in vergelijking met controle groepen, in het bijzonder Hashimoto's thyroiditis. Om een of andere reden, ik vermoed door gedeeltelijke deselectie van bewijs, heeft dat item nooit zijn weg gevonden naar het Mayo eindrapport.
* Zelfs werd voor dat moment melding gemaakt dat de mogelijke oorzaken waren vergeten. Waarom dan niet intensief onderzoek gedaan naar de mechanismen van auto-immuniteit bij patiënten met implantaten? Op het moment van mijn pensioen had ik 51 gevallen van gescheurde implantaten verzameld bij patiënten, met een multifocale herseninfarct geassocieerd met antiphospolipid antilichamen, en dat kan geen toeval zijn?
* Volg alle vrouwen met implantaten in een nationaal register. Jaarlijkse screening op lokale en systemische complicaties is vereist. Anamnese en lichamelijk onderzoek is alles wat nodig is voor een effectieve screening. Gedreven onderzoekers, niet verbonden aan de producerende bedrijven of en in ieder geval geen verband houdende met organen die verantwoordelijk zijn voor de inplantatie of het verwijderen van implantaten, zouden dat screenen moeten doen. De productiebedrijven hebben 26 miljoen dollar op de balans om zich goed te presenteren. Waarom niet een vergelijkbaar bedrag besteden aan een aantal echte onpartijdige onderzoeken?
* Voer dierstudies uit door het injecteren van siliconen vermengd met bloed eiwitten in dieren. Uit het resultaat, zo voorspel ik, zal blijken dat de dieren auto-immuunziekten ontwikkelen.
Prof. Dr. Bernhard Patton
Mijn eerlijke antwoord daarop is, dat ik misschien wel een junk wetenschapper ben, omdat gedurende de laatste vijftien jaar vrijwel al mijn tijd is opgesoupeerd aan het bestuderen van de resultaten van een "stuk junk". Dat is wat het siliconen borstimplantaat is, toen en nu. Ik wil het u graag uitleggen:
Het begon allemaal een groot aantal jaren geleden, toen ik besloot om mijn toekomst na het Columbia College of American History te plannen. Mijn carrière leek een tijd lang al vrij goed te gaan. Ik ben “cum laude” afgestudeerd aan het Columbia College en was de tweede in mijn klas van 725 studenten. Vandaar ging ik naar het Columbia College voor arts en chirurgen, waar ik ook als tweede afstudeerde in mijn klas.
In mijn junior jaar verkozen ze me, met nationale medische eer van de maatschappij, naar AOA, en ik behaalde een prijs voor Mosby Scholarship bij het afstuderen. Na een stage bij Cornell Medical Center, het New York Hospital, ging ik terug naar het Columbia om mij te specialiseren in de neurologie waar ik uiteindelijk, met eenduidigheid van stemmen door de faculteit werd verkozen tot Chief Resident in de Neurologie, aan het Neurologisch Instituut van New York. Na een fellowship jaar in het menselijk geheugen aan het Columbia, ging ik naar NIH (National Institute of Health), daar werd ik assistent hoofd van de Medische Neurologie en deed neurologische consulten voor het klinische centrum en stond vele malen voor het Verenigde Staten Senaat.
So far so good. Geen slecht begin voor een "junk wetenschapper", zou je zeggen? In deze functie publiceerde ik meer dan 100 medische artikelen in "peer reviewed" tijdschriften, gaf meer dan 500 lezingen aan nationaal en internationaal publiek en ontving vele prijzen en onderscheidingen voor onderzoek in de ziekte van Parkinson (ik was daar met dr. George C. Cotzias toen de eerste dosis van DOPA werd gegeven) en myasthenia gravis (samen met dr. King Engel toen we werden gezien als pioniers in het immuunsysteem onderdrukkende behandelingen). Ook werd ik vermeld op de gebruikelijke lijsten van bijvoorbeeld Wie is Wie in Amerika, Wie is Wie in de wereld, Wie is Wie in de Gezondheid- en medisch onderwijs, Wie is Wie in de Wetenschap en Engineering, enzovoort. Ik had een liefhebbende vrouw, zij was ook arts, twee kinderen en vier katten en, ja, ook al is het uit de mode om het toe te geven, ik was gelukkig.
Gelukkig, ………dat wil zeggen tot de fatale dag, toen ik besloot om het NIH voor gezien te houden en aan een baan als hoofd van neuromusculaire ziekten begon. Uiteindelijk werd ik vice-voorzitter Neurologie bij het Baylor College of Medicine in Houston, Texas.
Al spoedig na deze fout begonnen mijn problemen.
Aan het Baylor raakte ik bevriend met dr. Frank Gerow, een van de twee uitvinders van het siliconen borstimplantaat. Frank verklaarde dat hij en Cronin iets wilden doen voor de plastische chirurgie. Cronin was op dat moment betrokken bij het ontwikkelen van het kunstmatige hart waaraan Dr. Michael DeBakey bezig was, iets dat internationale aandacht zou krijgen. Vergelijkbaar met de internationale aandacht die NASA ten deel viel, slechts 40 mijl ten zuiden van Baylor gelegen.
Als eerste daad spoten ze middels injecties, siliconen in weefsel van vrouwen om grotere borsten te maken. De resultaten waren, uiteraard, een complete ramp. In het overleg voor en na de ingrepen heb ik heel veel van deze vrouwen gezien. Ze werden als vrijwilliger voor de experimenten in grote lijnen gekozen uit de groep vrouwelijke medische studenten. De siliconen veroorzaakten fibrosis, werden hard, pijnlijk, en walgelijk om te zien. Die vrouwen schaamden zich om er naar te laten kijken. Iedereen die op gelijke wijze hebben geprobeerd om siliconen direct te injecteren in menselijk weefsel hebben dezelfde vreselijke lokale complicaties ervaren. Het vormde het bewijs dat siliconen niet inert zijn, maar biologisch actief genoeg om ernstige lokale ontstekingsreacties te veroorzaken.
Het interessante is dat mijn aandacht hiervoor ontsnapte op het moment dat de meeste van deze vrouwen ook vreemde neuromusculaire en reumatologische aandoeningen te zien gaven, zoals bv. myasthenia gravis, polymyositis, kleine vezels sensorische neuropathie en het syndroom van Sjögren. In veel gevallen behandelde ik deze aandoeningen als auto-immuunziekten en ik behandelde de slachtoffers op de best mogelijke wijze. Helaas dacht ik niet direct aan een mogelijk verband tussen de siliconen en de auto-immuniteit afwijkingen. Omdat de directe injectie van siliconen verschrikkelijk resultaten te zien gaf, besloten Gerow en Cronin om de siliconen in een elastomeer zak te verpakken. Deze zak kon dan in het borst gebied worden geplaatst om grotere borsten te maken. Veel mensen vonden het idee absurd, bijna obsceen, maar het bood een belofte die sommige vrouwen graag wilden en het gaf snel directe resultaten. Natuurlijk waren er veel problemen met de operatie waaronder infecties en breuken van het implantaat door de incisies en meerdere complicaties omdat het implantaat nadien was gescheurd of verschoven. Bij sommigen ontwikkelde zich een baseball harde capsule rond het implantaat of vrouwen waren niet tevreden met de maat van de implantaten, enzovoort. Maar Gerow en Cronin konden de lokale complicaties aan, vonden ze. Maar het aantrekkelijke aan de behandelingen was, dat of de implantaten werden geplaatst of verwijdert, de chirurg kreeg altijd betaald.
Uiteindelijk, was Baylor verantwoordelijk voor de eerste en de grootste serie van geïmplanteerde vrouwen in de wereld. Omdat ik als neuroloog Gerow kende en hij mij vermoedelijk vertrouwde, kreeg ik de verwijzingen van de vrouwen met klachten. Men verwachtte van mij dat ik de klachten terug zou voeren op problemen met spieren, zenuwen, het ruggenmerg of hersenen. Er kwamen heel veel vrouwen, een overvloed. Mogelijk onderzocht ik van 1986 tot 1993 persoonlijk meer dan 2000 van deze vrouwen. Hun verhalen waren allemaal vrij indentiek: Enige tijd na de implantatie, voelden ze zich zwak en moe, ontwikkelden ochtendstijfheid, overmatige vermoeidheid, droge mond, droge ogen en droge vagina. De meeste vertoonden ook zeer pijnlijk en gevoelige borsten met contracturen. Het was mijn taak de borsten van al deze vrouwen te onderzoeken, waarbij ik een vrij goede manier van detecteren van implantaat breuken ontwikkelde, maar ook lekken, en vergrote lokale lymfeknopen.
Er waren veel vrouwen met een verbazingwekkende ongevoeligheid van de tepels. Gerow verklaarde me dat dit door T4 kwam, de zenuw naar de tepel, die doorgesneden werd om grote implantaten in te brengen via de oksel. Nogal wat vrouwen hadden ernstige pijnscheuten in de borst die veel weg hadden van hartaanvallen. Gerow had ook daar een antwoord op; het inbrengen van het implantaat vormt een fysieke barrière voor de hergroei van de doorgesneden zenuwen die daardoor een neuroma (zenuw barrière) vormen. We hebben zelfs een biopsie uitgevoerd in enkele gevallen waarbij bleek dat neuroma’s aanwezig waren. Wij publiceerden over deze pijnscheuten in de borst bij geïmplanteerde vrouwen twee artikelen. Een artikel verscheen in Emergency Medicine en een verscheen in de Zuidelijke Medical Journal. Maar wat me het meest onder de indruk van de lokale situatie bracht, was dat de belofte, over het gerief van het implantaat in deze geselecteerde groep vrouwen die ik zag, jammerlijk was mislukt. Er was niet geleverd wat was toegezegd. Mooie borsten waren het in geen geval. In feite was het tegendeel waar: het implantaat had redelijk gevormde borsten vreselijk misvormd en afzichtelijk gemaakt.
Ik heb volledig lichamelijk onderzoek gedaan op elk van de vrouwen en vond dat allen hetzelfde algemene patroon lieten zien. Ze vertoonden huiduitslag, koude vingers en tenen, droge ogen en droge mond, en ze waren zwak. We waren niet zeker van hoe sterk een vrouw moet zijn, dus ik stuurde er een medisch student op uit met een pinchometer en een gripometer metingen te doen bij normale- en ziekenhuis vrouwen. De resultaten bevestigden dat de geïmplanteerde vrouwen, die dus welke ik in behandeling had, in relatie tot vrouwen van dezelfde leeftijd en geslacht, in alle gevallen objectief zwak waren. Meestal scoorden ze minder dan 50% tijdens de controle metingen op de rollenbank.
Bij neurologisch onderzoek vond ik dat tijdens de testen de dames meer dan de gebruikelijke problemen met eenvoudige mentale handelingen hadden zoals bij spreekwoorden, rekenen, het benoemen van de presidenten enz. Dit zou kunnen komen door dat ze slechter of minder onderwijs hadden genoten. Veel vrouwen uit deze groep kwamen uit dat milieu vandaan, er waren ook hoger opgeleiden. Zoals, zelfs sommige hooggeschoolde vrouwen die afgestudeerd waren aan de Universiteit. Bijvoorbeeld vrouwelijke rechters van de Houston rechtbank, of de voormalig directie assistente van de algemene Post, en andere vrouwen met belangrijke prestaties in de journalistiek en de wetenschap, ook zij deden het slecht op deze tests. Bij het lopen- en de bewegingtesten toonden we aan dat het voor de meesten onmogelijk was zichzelf op te drukken of op te staan na het zitten. Ook voelden de meesten de handschoenen en kousen niet wanneer ze die droegen, dit suggereert een sensorisch gevoelverlies zoals bij neuropathie.
De laboratorium tests bevestigden dat de vrouwen naar auto-immune ziekten neigden, wat we niet met zekerheid konden aantonen. Er waren veel abnormale antilichamen waaronder ANA en reumatoïde factoren en antizenuw antistoffen, maar geen van de dames was feitelijk te linken aan de algemeen geaccepteerde diagnostische criteria, geschikt voor de ziekten die meestal geassocieerd worden met deze antilichamen. Bijna alle vrouwen met cognitieve klachten hadden verlaagde cerebrale vloed stromen. Dit werd aangetoond door artsen tijdens een onderzoek door het cerebrale vasculaire onderzoekscentrum van het Baylor-Methodist als onderdeel van een door de National Institute of Health goedgekeurde studie. Bijna iedereen had een positieve uitkomst bij de traantest, waaruit blijkt dat de dames echt droge ogen hebben.
Het merendeel van de patiënten hadden chirurgische indicaties voor de verwijdering van het implantaat. Ik volgde hen tijdens en na de operatie. Persoonlijk heb ik de slides beoordeeld over verwijdering van alle weefsels en geleidelijk leerde ik om siliconen te identificeren in het weefsel, alsook polyurethaan en de dichte ontsteking met vreemd lichaam reuzen-cellen die het implantaat omringen. We documenteerden dit alles met foto's van het uiterlijk van massieve silicoma's groter dan softballen en kapsels dikker dan tijdschriften. We volgden goed de relatie van de onderzoekresultaten voor en van wat er gebeurde na de operatie. In het algemeen hebben vrouwen met een hogere functie zoals bv. Post directie assistentes in tegenstelling tot vrouwen met een lager bestaan of met slechtere condities door polyurethaan implantaten een betere conditie. Toch zijn ze er beter aan toe na explantatie. Bij vrouwen met massale lekkage van siliconen waren teams van chirurgen na meer dan negen uur durende operaties niet in staat al de uitgelekte siliconen te verwijderen. Hoe goed het team ook zijn best deed. Vrouwen met hoge uitslagen in antiGM1 antibodies gingen hard achteruit en stierven vaak aan vreemde neuromusculaire ziekten die vaak bestonden uit een combinatie van dermatomyositis, lupus, rheumatoide arthritis, motor sensory neuropathie, Sjogren's syndroom en amyotrophic laterale sclerosis met, geloof het of niet, symptomen van multiple sclerosis (MS)!
Vrouwen met geringe hoeveelheid lekkage die door chirurgen kon worden verwijderd en vrouwen met intacte implantaten deden het beter. De meesten in die groep herstelden binnen twee jaar na explantatie . Drie van deze vrouwen, met compleet herstel van goed gedocumenteerde ziekten maar moe van het leven met kleine borsten, maakten de fout van herimplantatie. De ziekten, zoals aan hen was voorspeld, kwamen met de zelfde snelheid terug. We toonden aan dat uit een gescheurd implantaat de mogelijke correlatie voortvloeit die kan leiden tot een ernstige auto-immuunziekte. De bewezen aantal breuk implantaten bij onze groep ernstig zieke vrouwen met bijvoorbeeld multiple sclerosis, zat dicht bij de 70%. We hebben onze resultaten gepubliceerd in acht artikels waarin alles werd beschreven over wat we hadden gevonden aan lokale tot systemische problemen. De citaten van alle stukken verschenen in het medische magazine Medline. Mijn assistenten, Britta Ostermaier Shoaib, Glen en ik presenteerden onze bevindingen op nationale en internationale vergaderingen waaronder de World Federation of Neurology, de American Neurological Association en de American Academy of Neurology. De Zuidelijke Medical Society en de Texas Neurological Society overhandigden ons een aantal onderscheidingen voor klinisch onderzoek en moedigden ons aan om verder te gaan met het onderzoek. In veel gevallen, haalden onze rapporten de voorpagina's van USA Today, The New York Times en de The Wall Street Journal, enzovoort. We hadden er geen idee van wat deze publiciteit ons zou aandoen, Noch heb ik me gerealiseerd, totdat het te laat was, hoeveel pijn het zou gaan doen.
In 1986 betaalde Dow Corning mij 4800 dollar als onkosten vergoeding om met hen de effecten van hun product te bespreken. Ik vertelde hen over onze bevindingen en gaf in het bijzonder mijn bezorgdheid aan over het breuk percentage van gemiddeld 50% in tien jaar. Maar ook de ernstige lokale complicaties die we gezien hadden als gevolg van die implantaatbreuk. Ik drong er bij hen op aan om de één of andere vorm van gratis klinieken op te zetten voor de verzorging van de geïnfecteerde vrouwen. Ik gaf aan dat ze hiermee iets van hun enorme fout konden goed maken. Enkele maanden later maakten ze aan mij bekend dat ik zelf fout zat en dat het implantaat geen enkel probleem veroorzaakte. We gingen terug naar ons lab om veel van het reeds gedane onderzoek nogmaals te doen, we kregen alleen maar dezelfde uitkomsten die we eerder al hadden gevonden. Ik schat dat deze onderzoek pauze, veroorzaakt door de verkeerde informatie van Dow Corning, ons twee jaar vooruitgang heeft gekost. Ik was bewust op het verkeerde been gezet, bleek tot mijn grote ergernis. Want op mijn weg naar Washington waar ik als getuige zou optreden voor een panel van FDA deskundigen, ontdekte ik tijdens de herziening van de geheime documenten die mij door de firma waren verstrekt, voor het FDA verhoor, dat de onderneming al vanaf 1976 wist dat siliconen in het lichaam migreerden, zij veroorzaken daar lokale ontstekingen, en bij sommige proefdieren resulteerde dat in auto-immuunziekten. Ik verscheen voor het paneel als een geschud man. De mensen die mij ingehuurd hadden als consultant hadden mij bedrogen. Hoe naïef was ik geweest.
De rest, zoals algemeen beweerd, is geschiedenis. FDA nam de implantaten voor cosmetische borstvergroting van de markt. Op de nationale TV werd ik afgeschilderd als een slecht wetenschapper. Frank Gerow wankelde onder het gewicht van meer dan 13.000 wanpraktijken die zich tegen hem en Baylor opstapelden. Dr. Butler, de voorzitter van Baylor, trad als getuige tegen mij op in een programma over mij op CNN. Frontline gaf zelfs in een voiceover aan dat ik werd onderzocht door de FBI voor Medicare fraude. Dit is volledig gelogen, ik heb me daar nooit mee bezig gehouden. Er volgden meerdere onderzoeken naar mijn groep op basis van anonieme klachten bij de onderzoekcommissie van het Texas Board of Medical. Zeven medewerkers van mij, zijn tot nu toe ontslagen na jaren van onderzoek en heronderzoek. Elke dia die ik ooit toonde in een wetenschappelijke bijeenkomst werd in beslag genomen en gebruikt als mogelijk bewijs tegen mij. Criminelen hebben ingebroken in mijn kantoor en onderzoeksgegevens gestolen met betrekking tot implantaten. Ook in het biopsie laboratorium werd ingebroken en dia's en rapporten over geïmplanteerde patiënten doorzocht. Een man die zich voordeed als mijn collega kopieerde de hersenscans en grafieken van meer dan 200 patiënten, een diefstal van medische dossiers die nooit werd opgelost. Doodsbedreigingen aangekomen per mail. Telefonische bedreigingen. Een plastisch chirurg verweet mij deel uit te maken van een communistische samenzwering om Amerikaanse vrouwen van hun implantaten te beroven. En ja, een dood onthoofd konijn, werd bij mijn voordeur gelegd, het leek wel een film.
Baylor beperkte mijn mogelijkheden door te zeggen dat ze mijn onderzoek niet konden voorkomen. Per direct kreeg ik het verbod opgelegd om met studenten, stagiaires, en collega’s over de implantaten te spreken. Naar buiten toe vermelden ze zorgvuldig mijn onderzoek niet te beperken. Als reden werd opgegeven dat zij de rechten erkenden van een vast aangestelde universitair hoofddocent om te publiceren wat hij wilde. En ze bevestigden dat ze wilden dat ik mijn lessen bleef geven in elk ander aspect net als vroeger. Echter, de voorzitter van die afdeling kwam al snel op het idee, mij te stoppen om de geïmplanteerde vrouwen te zien. Ik protesteerde, maar de Baylor administratie bleef onverzettelijk. Ik realiseerde me dat dit verdere vooruitgang op dit gebied in de weg zou staan, ik moest mij er bij neerleggen.
Ondertussen werd bij Cronin dementie ontdekt nadat hij naakt rondjes liep in het gebouw en Gerow, die veel dronk, weigerde om zijn Protime te laten controleren. Hij had een kunstmatige hartklep, waarvoor hij Coumadin moest gebruiken. Zijn uiteindelijk daaropvolgende dood door een hersenbloeding heeft mij ertoe gebracht de volgende epigram te formuleren:
Het siliconen implantaat is:
Slecht voor hen die ze hebben ontworpen
Slecht voor hen die ze dragen
Slecht voor degenen die er in zijn gestapt
En slecht voor degenen die er onderzoek naar hebben gedaan
God hebbe zijn ziel. Voordat hij stierf voorspelde Frank Gerow wat later is uitgekomen: "Het siliconen implantaat, geboren in Houston, zal ook sterven in Houston."
En zo is het met een gevoel van spijt dat ik aan toekomstige wetenschappers, die overwegen onderzoek te doen naar het siliconen implantaat, een aantal suggesties wil doen. In de eerste plaats, wees zorgzaam bij de keuze van je medewerkers in de toekomst, daarna mijn advies, begin er niet aan. Het is niet de moeite waard. Meer dan één carrière is al geruïneerd op dit gebied en anderen zullen zeker volgen in de toekomst. Bedrijven als Dow Corning hebben enorme bedragen geld beschikbaar die het mogelijk maakt om zelfs de meest oprechte en ijverig onderzoeker ongestraft te kunnen belasteren. De kans dat u hetzelfde lot zult ondergaan als ik is onontkoombaar. Maar als de dwang aanwezig is om onderzoek te moeten doen naar de impact van siliconen implantaten op de gezondheid van vrouwen, en zij er de tijd voor hebben, is onderzoek niet tegen te houden.
Ik stel dan ook voor het volgende te overwegen:
* Zet speciale gratis clinics op om vrouwen met implantaten te bestuderen. Deze dames hebben echt enorme medische problemen, die bewust niet worden aangepakt. Ongeacht de oorzaak van hun lichamelijke en geestelijke ziektes ze hebben hulp nodig die ze niet krijgen op dit moment, omdat ze om uiteenlopende redenen zijn uitgesloten van het medische systeem.
* Herhaal de epidemiologische studies. De meeste van deze studies zijn bewust verdraaid. Vooral aan het Mayo onderzoek schort nogal wat. In feite werd de Mayo studie gepresenteerd op de jaarlijkse bijeenkomst van de dezelfde afdeling van het American Society of Plastische en Reconstructieve Chirurgie waar door mij de complicatie van het geven van een transfusie bij een implantaat werd gemeld. Tijdens die vergadering werd een hoge incidentie van auto-immune ziekte in de geïmplanteerde patiënten gemeld in vergelijking met controle groepen, in het bijzonder Hashimoto's thyroiditis. Om een of andere reden, ik vermoed door gedeeltelijke deselectie van bewijs, heeft dat item nooit zijn weg gevonden naar het Mayo eindrapport.
* Zelfs werd voor dat moment melding gemaakt dat de mogelijke oorzaken waren vergeten. Waarom dan niet intensief onderzoek gedaan naar de mechanismen van auto-immuniteit bij patiënten met implantaten? Op het moment van mijn pensioen had ik 51 gevallen van gescheurde implantaten verzameld bij patiënten, met een multifocale herseninfarct geassocieerd met antiphospolipid antilichamen, en dat kan geen toeval zijn?
* Volg alle vrouwen met implantaten in een nationaal register. Jaarlijkse screening op lokale en systemische complicaties is vereist. Anamnese en lichamelijk onderzoek is alles wat nodig is voor een effectieve screening. Gedreven onderzoekers, niet verbonden aan de producerende bedrijven of en in ieder geval geen verband houdende met organen die verantwoordelijk zijn voor de inplantatie of het verwijderen van implantaten, zouden dat screenen moeten doen. De productiebedrijven hebben 26 miljoen dollar op de balans om zich goed te presenteren. Waarom niet een vergelijkbaar bedrag besteden aan een aantal echte onpartijdige onderzoeken?
* Voer dierstudies uit door het injecteren van siliconen vermengd met bloed eiwitten in dieren. Uit het resultaat, zo voorspel ik, zal blijken dat de dieren auto-immuunziekten ontwikkelen.
Prof. Dr. Bernhard Patton
COSSkids is onderdeel van Coalition of Silicone Survivors - Boulder Collorado USA
November 2018
Memoires van een JUNK wetenschapper
DOOR
BERNARD M. PATTEN, MD, FACP, FRSM
De memoires van Prof. Dr. Bernhard Patten
Via de onderstaande link komt u op de pagina met wetenschappelijke
study-verslagen van
Prof. dr. Bernhard Patten en dr. Britta Ostermeyer Shoaib:
study-verslagen van
Prof. dr. Bernhard Patten en dr. Britta Ostermeyer Shoaib:
DISQUISITION ON HUMAN ADJUVANT DISEASE
by
BERNARD M. PATTEN* and BRITTA OSTERMEYER SHOAIB*
by
BERNARD M. PATTEN* and BRITTA OSTERMEYER SHOAIB*
Engels talig
